Corona har flytta inn – i hovudet. Det er litt skremmande og uverkeleg. Det gjekk så veldig fort.
Frå å lese om eit hissig virus ute i verda, til å høyre om folk som er testa i nærområdet, og at nokon me kjenner til er smitta.
Frå å vere totalt uforberedt har eg nå fått ei heil mappe på PC-en for «Corona» – på bare få dagar.
Eg har vaska og sprita hender i dagesvis, og tatt av ringar som samlar på bakterier.
Eg har unngått å helse og klemme på folk, og latt vere å besøke folk i risikogruppe fordi eg sjølv har hatt (vanleg) sjukdom i heimen.
Ennå ser me bare byrjinga på pandemien.
Eg lurer: Var det dette me trengte for å vakne? For å forstå dei som kjempar for beredskap, smittevern og lokalsjukehus..
Og trengte me dette for å forstå kor heldige me er – som lever i fred og fridom? Som mest ikkje veit kva ordet «krise» inneberer.
Corona kan kanskje lære oss noko?
Akkurat nå takkar eg for ein trygg heim. Kjøkkenet mitt kjennest spesielt trygt og godt nå, og familien er samla heime.
Og så takkar eg for skogen, for fjellet, og det at eg kan trekke ut i frisk luft, og at det ikkje er folk på alle kantar – som i ein storby.
Eg er også takksam for at ungane skal få prøve seg på digital heimeundervisning, og at elevar og lærarar må tenke nytt. Dette kan me lære mykje av! Og så kan elevane få kjenne på kor viktig skulen er, og kanskje til og med gle seg til den opnar att.
Eg trur også eg er takksam for at me blir tvinga til å senke tempoet litt. At me foreldre har fått eit uventa pusterom i ein hektisk kvardag – og helger. Det er sikkert bra for mange av oss.
Til slutt – og ikkje minst – er eg takksam for å bu i eit land der me gjer ein felles innsats for å stoppe eit virus som er farleg for nokon av våre.
Ja, Corona har flytta inn i hovudet. Men med Corona kom også dugnad, empati, familietid og takksemd.
Nå løfter me saman, slik at færrast mogleg blir sjuke!